Hoe een genereuze dosis moraliteit ons getrouwde leven heeft veranderd

We zijn niet bedraad om alleen de wisselvalligheden van het leven te doorlopen, we hebben mensen nodig die we waarderen als fysiologische en emotionele vangnetten. Degene,< we have taken our vows with is more important to us than ever. They occupy a far more central place in our emotional, physical, psychological and social make-up than they once did. We lean far too much on them for our sense of balance and wholeness than we once did. And thus, we are faced with a daunting task, to set that bond in cement, make it permanent, impregnable, not just from the outside but from within. We dish out promises by the dozen and lap them up with equal fervor. We do not just commit love and care and togetherness to our partner, we commit love, care and togetherness and exclusivity! We do not just commit what we will feel/unfeel for our partner but also what we will feel/unfeel for any third person in an unknowable future. We do not just promise them our bodies exclusively, we extract a claim on theirs to the exclusion of all others.

Geen wonder dat ontrouw nu zoveel meer is. Want we hebben geen ondersteuningssysteem om ons te helpen de continuïteit van de relatie te beschermen tegen vluchtige of diepere ontrouw ten opzichte van de grotere meer substantiële toekomst die we voor onszelf hebben uitgesproken met onze echtgenoot. De een Tegenwoordig kan, in de hitte van de indiscretie, kortzichtig besluiten om weg te lopen van het huwelijk en grotere verantwoordelijkheden of alternatief de een verraden kan, in een woede, besluiten om de eenheid te beëindigen zonder echt na te denken< how relevant the indiscretion really is, even for the betrayer. There are no bumps to halt the tumble as hitherto. Gerelateerd lezen: 7 tips om huwelijken te laten werken

Verraad, in een wereld waar we ons gevoel van waarde halen uit degene, kan veel ernstiger, bedreigend en de-stabiliseren lijken. Het is geen belofte aan een instelling of een systeem zoals het ooit was; Het is een belofte, gebaseerd op liefde (met romantiek en seks als zijn propeller), die twee moderne individuen elkaar voor een leven lang saamhorigheid maken. Maar - helaas! - Onze dromen, toekomstplannen en levens (we leven zoveel langer) overleven onze verlangens. Eerder moesten huwelijken nooit echt afhankelijk zijn van seks en romantiek; En als Sparks tussen het paar vloog, was het gewoon een bonus in plaats van een basis; En zelfs toen Sparks vloog, en onvermijdelijk is afgebroken, was er een leger van steun die in de dynamiek van het familiesysteem speelde. Tegenwoordig is het niet zo. Onmogelijke beloften worden uitgewisseld en er is geen ondersteuningssysteem om te helpen met de gaten en mazen. Eerder was de eenheid groter dan het individu, onofficieel Niet-monogamie bedreigde het niet; Tegenwoordig is het individu de opperste, en dus kan een verraad aan die individualiteit de hele toewijding verdacht laten lijken.

Misschien is onze eigen malaise samengesteld vanwege de massale invloed van de westerse wereld op onze eigen zeden en overtuigingen. Een professor die ik interviewde, vertelde me: 'Westerse samenlevingen zijn erg individualistisch. Ze zeggen 'dit is mijn mening'. Deze individualistische bewering is het afbreken van de familie ... je wordt je te bewust van je individuele positie ... je onderhandelt eigenlijk met die positie waarin 'ik' van centraal belang wordt. Het heeft geen sociale basis; De samenleving is 'ons' ... Huwelijkssystemen breken af ​​vanwege de onbalans tussen individualisme en de sociale ambities.”

Wat werd bedrogen zo persoonlijk, zo pijnlijk, en zo gezond veroordeling geworden?

Eerst en vooral, willy-nilly, zijn we allemaal blinde gelovigen geworden van het utopische ideaal van 'eeuwige trouw en romantiek' als een 'natuurlijk' en 'normaal' uitkomst van een huwelijk gebaseerd op liefde, een unie van gelijken. Niet voor 2,5, 10 of zelfs 20 jaar, maar tot de dood doet ons deel. De waarheid is dat seksuele aantrekkingskracht zal afnemen, romantiek zal afkoelen, we zullen onze partners oninteressant vinden, anderen zullen ons opwinden en aantrekken. Maar wanneer dit gebeurt, gaan we ervan uit dat het symptomatisch is voor een falende huwelijk. Onze samenleving, de media, overheidsinstanties, religieuze leiders, hebben allemaal dit gefixeerde en rigide idee van hoe ons seksuele, romantische en gezinsleven zich zou moeten ontvouwen. En als dat niet het geval is, is er een industrie van miljard dollar geïnvesteerd in het opruimen van dingen voor ons. Ons wordt constant verteld hoe we ons leven kunnen verzinnen of de romantiek terug kunnen brengen of de ander kunnen begrijpen en alert zijn als onze partners van 'relaties' zijn. We moeten ons steentjeen doen om deze perfecte eeuwige relatie bij te houden!

Wanneer een partner buiten bezwijkt aan de andere buiten, wordt dit het falen van die persoon en wordt het dus extreem persoonlijk. Of het gaat over de cheater die is kromgetrokken, of het gaat over de slachtoffer -echtgenoot die misschien niet was goed genoeg. Beide manieren is het een persoonlijke mislukking. Omdat iedereen blijkbaar niet zo is ontslagen!

Gerelateerd lezen: Het was allemaal begonnen met onschadelijke flirten op WhatsApp

Een breken van geloften die zo serieus zijn uitgewisseld, waar anderen vermoedelijk aan vasthouden, kan de andere waarden van onze overspeler ook verdacht maken. Hoe kunnen we vertrouwen dat een persoon een goede vader/moeder, politicus, zakenman, zoon/dochter enz. Zijn. Als hij/zij zo'n fundamentele belofte niet had kunnen nakomen? En zo volgt dat hoe kunnen we zijn met een persoon die geen kan zijn Goediets? Ontrouw, hoewel alle gegevensgeschiedenis en sociologie aantonen dat ze een zijn menselijk overtreding, in ons leven wordt een persoonlijke en uit de milling!

https: // www.bonobologie.com/6-mensen-on-wat-they-learnt-over-zelf-zichzelf-na-ze-cheated/